رابطه جامعه پذیری سازمانی با کیفیت زندگی کاری در سازمان های خدمات درمانی (مورد مطالعه: بیمارستان دولتی قائم و بیمارستان خصوصی مهر شهر مشهد)

جامعه پذیری سازمانی فرآیندی است که طی آن افراد، دانش، اطلاعات و مهارت های لازم را برای ایفای نقش سازمانی کسب می کنند و این فرایند سبب سازگاری تازه واردان با محیط کاری می شود. همچنین تلاش تازه واردان به موازات اهداف سازمانی و در پی تحقق آن ها خواهد بود. هدف از انجام این تحقیق بررسی رابطه بین جامعه پذیری سازمانی با کیفیت زندگی کاری پرستاران بیمارستان های دولتی قائم و خصوصی مهر می باشد که با استفاده از هشت متغیر مدل والتون به کمک پرسشنامه مورد مطالعه قرار گرفته است. نوع پژوهش به لحاظ هدف کاربردی، از نوع توصیفی- همبستگی است و نیز در این بررسی با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی بین پرسنل پرستاری بیمارستان دولتی قائم و پرسنل پرستاری بیمارستان خصوصی مهر به ترتیب تعداد 300 و 150پرسشنامه توزیع و مورد مطالعه قرار گرفت. یافته های تحقیق نشان می دهد که از بین متغیرهای مورد اشاره در مدل والتون، متغیرهای پرداخت منصفافه و کافی، محیط کاری ایمن و بهداشتی، تأمین فرصت رشد و امنیت مداوم، وابستگی اجتماعی زندگی کاری، فضای کلی زندگی، یکپارچگی و انسجام اجتماعی در سازمان، توسعه قابلیت های انسانی و نقش قانون و قانون گرایی در بهبود کیفیت زندگی کاری پرستاران موثر می باشد. همچنین نتایج حاکی از این است که هرچه درک کارکنان از کیفیت زندگی کاری بیشتر باشد، میزان سازگاری و همراهی آن ها با ارزش ها، منش ها و رفتارهای درون سازمانی بیشتر است. به سازمان ها پیشنهاد می شود که از طریق توجه بیشتر به کیفیت زندگی کاری کارکنان و اهتمام به ارتقای سطح آن، فرایند جامعه پذیری کارکنان در سازمان خود را کارآمدتر و اثر بخش تر نماید. در این تحقیق برای تحلیل فرضیه ها از ضریب اسپیرمن استفاده شده است، نتایج حاصل از ضریب اسپیرمن نشان می دهد که در سطح اطمینان 95 درصد، بین جامعه پذیری سازمانی و کیفیت زندگی کاری پرستاران در جامعه مورد بررسی این تحقیق رابطه معناداری وجود دارد. واژگان کلیدی: جامعه پذیری سازمانی، کیفیت زندگی کاری، سازمان